In mijn privéleven loop ik dagelijks met mijn hond in de groene omgeving van Hoogvliet en ontmoet ik, toevallig of niet, mooie mensen op straat. Zo ook Ansaj een sterke vrouw, althans dat vind ik. Ik bewonder haar, omdat zij na het meemaken van de oorlog in Bosnië, een nieuwe toekomst heeft weten op te bouwen in een vreemd land. Als ik Ansaj tegenkom, ontdek ik in de loop van de tijd hoeveel zij heeft meegemaakt. Ze idealiseert niet, maar vertelt trots over haar geboorteland en dankbaar over Nederland. Toch heeft ze het twintig jaar later nog niet veel beter dan toen zij net in Nederland kwam. Hoewel de eerste jaren het moeilijkst waren zonder papieren, zonder een dak boven hun hoofd en zonder geld, lijkt het de laatste jaren ook niet mee te zitten. Haar verhaal raakt mij emotioneel en ik nodig Ansaj uit voor een omgekeerd keukentafelgesprek om nieuwe perspectieven of oplossingsrichtingen te ontdekken, samen met een gemixt gezelschap van ervaren professionals en vrijwilligers. Haar verhaal lijkt mij bij uitstek een waardevol verhaal om van te leren en Ansaj misschien te kunnen laten zien wat zij wel al bereikt heeft.

Het verhaal achter het verhaal is mijn zoektocht als onderzoeker naar hoe we bij de Werkplaats Sociaal Domein Zuid-Holland Zuid kunnen leren van alles wat we doen. De kenniscafés zijn enerzijds podia om wat we leren in de regio te delen met netwerkpartners. Anderzijds zijn het momenten waarin van en met elkaar geleerd kan worden als ook geoefend kan worden met nieuwe interventies.

Uit het keukentafelgesprek van de Werkplaats kwamen inzichten die voor mij op allerlei vlakken door elkaar liepen en zichtbaar maakten wat werkte bij deze interventie en wat niet. Het idee was om daar als ‘mens’ aan tafel te zitten en niet vanuit een functie en zo open mogelijk te kunnen bekijken hoe je gezamenlijk iemand verder kunt helpen. Specifiek in dat kenniscafé wilden het werkteam Informeel-Formeel gezamenlijk iets doen en laten ervaren. De grenzen van formeel en informeel laten vervagen en expertise niet alleen vanuit functie (gekokerd) maar vrijelijk de ruimte geven, waardoor out-of-the-box gedacht wordt op innovatieve ideeën gekomen kan worden.

Wat er aan één (keuken)tafel gebeurd is, heb ik als casus op narratieve wijze beschreven. Zo kun je vanuit verschillende perspectieven zien hoe het gesprek ervaren is en wordt zichtbaar gemaakt dat leren van een interventie niet vanzelf gaat, maar dat gezamenlijke reflectie noodzakelijk is om tot collectief leren en nieuwe handelingsperspectieven te komen. Het verhaal achter het verhaal laten wat bij betreft zien dat er geen goed of fout in het handelen zit, maar wenselijk en onwenselijke mechanismen en overtuigingen waar we van kunnen leren als we ons richten op gewenste uitkomsten.

Ik vraag mij af of we, door op deze wijze te oefenen met een vorm van een keukentafelgesprek (reflection in action) en de reflectie er op (reflection on action), nog meer kunnen leren. Heb ik tussen de regels van dit verhaal ook gelezen, gezien of gehoord dat het erg lastig is om discipline-overstijgend met elkaar integraal te werken? En tegelijkertijd ook een beetje ontdekt wat daar wel voor nodig is? Een T-shaped professional -een specialist en generalist tegelijk- en hernieuwde aandacht voor de rotonde van Hamed? Wat haal jij hier uit?

Met leerzame groet, Elizabeth

Onderzoeker en verbinder bij de Werkplaats Sociaal Domein Zuid-Holland Zuid

Lees hier ''Het verhaal achter het verhaal'' 

Op deze pagina staan vijf reacties op het Verhaal achter het verhaal. En hier is de reactie op deze vijf reactie.